از پروانه..

"من می خواستم عشق زن را با پرستش خداى یگانه مخلوط کنم. می خواستم فنا را تجربه کنم، می خواستم زندگى زناشویى را به پرستش و فنا و وحدت - حالت - پرستش خدا بشمارم؛ مى خواستم در وجود او محو شوم و بیامیزم، می خواستم خدا را لمس کنم، مى خواستم جسم و روح را به هم بیامیزم، مى خواستم هستى را در خدا و خدا را در پروانه خلاصه کنم ولى او چنین ظرفیتى نداشت و شاید دیگر کسى پیدا نشود که چنین ظرفیتى داشته باشد درک این واقعیت یک یأس فلسفى در من ایجاد کرده، احساس تنهایى شدیدى مى کنم. تنهایى مطلق. یک تنهایى که من در یک طرف ایستاده ام و خدا در طرف دیگر و بقیه همه اش سکوت، همه اش مرگ، همه اش نیستى است گاهى فکر مى کنم که خدا نیز تنها بوده که انسان را آفریده... "

..