در سحرگاه سی و یکم خردادماه سال 60، ایرج رستمی فرمانده منطقه دهلاویه به
شهادت رسید و شهید دکتر چمران که به شدت از این حادثه افسرده و ناراحت
بود، به طرف سوسنگرد به راه افتاد و در بین راه، مرحوم آیت الله اشراقی و
شهید تیمسار فلاحی را ملاقات کرد. برای آخرین بار یکدیگر را بوسیدند و باز
هم به حرکت ادامه داد تا به قربانگاه رسید. همه رزمندگان را در کانالی پشت
دهلاویه جمع کرد، شهادت فرماندهشان، ایرج رستمی را به آنها تبریک و تسلیت
گفت و با صدایی محزون و گرفته از غم فقدان رستمی، ولی نگاهی عمیق و پرنور و
چهرههای نورانی و دلی مالامال از عشق به شهادت و شوق دیدار پروردگار
گفت: «خدا رستمی را دوست داشت و برد و اگر ما را هم دوست داشته باشد،
می‌برد».
سخنش تمام شد، با همه رزمندگان خداحافظی و دیدهبوسی
کرد، به همه سنگرها سرکشی نمود و در خط مقدم، در نزدیکترین نقطه به دشمن،
پشت خاکریزی ایستاد و به رزمندگان تأکید کرد از این نقطه که او هست، دیگر
کسی جلوتر نرود، چون دشمن به خوبی با چشم غیرمسلح دیده میشد و مطمئناً
دشمن هم آنها را دیده بود. آتش خمپاره که از اولین ساعات بامداد آغاز شده
بود و علاوه بر رستمی، قربانیهای دیگری نیز گرفته بود، باریدن گرفت و
دکتر چمران دستور داد رزمندگان به سرعت از کنارش دور شوند و از هم فاصله
بگیرند..
یارانش
از او فاصله گرفتند و هر یک در گودالی مات و مبهوت در انتظار حادثهای
جانکاه بودند که خمپارهها در اطراف او به زمین خورد و با اصابت یکی از
خمپارههای صدامیان، یکی از نمونههای کامل انسانی که مایه مباهات
خداوند است، یکی از شاگردان متواضع علی(ع) و حسین(ع)، یکی از عارفان سالک
راه حق و حقیقت و یکی از ارزشمندترین انسانهای علی گونه و یکی از یاران
با وفای امام خمینی(ره) از دیار ما رخت بربست و به ملکوت اعلی پیوست.
..
.
متن زیر مناجاتی به یادگار مانده از این عارف جاودان است که پیش از شهادتش به نگارش درآمده است.
.
"بسم الله الرحمن الرحیم
من
اعتقاد دارم که خدای بزرگ انسان را به اندازه درد و رنجی که در راه خدا
تحمل کرده است پاداش می‌دهد، و ارزش هر انسانی به اندازه درد و رنجی است که
در این راه تحمل کرده است، و می‌بینیم که مردان خدا بیش از هر کس در زندگی
خود گرفتار بلا و رنج و درد شده اند، علی بزرگ را بنگرید که خدای درد است
که گویی بند بند وجودش با درد و رنج جوش خورده است. حسین را نظاره کنید که
در دریایی از درد و شکنجه فرو رفت که نظیر آن در عالم دیده نشده است، و
زینب کبری را ببینید که با درد و رنج انس گرفته است.
درد
دل آدمی را بیدار می‌کند، روح را صفا می‌دهد، غرور و خودخواهی را نابود
می‌کند. نخوت و فراموشی را از بین می‌برد، انسان را متوجه وجود خود می‌کند.
انسان گاهگاهی خود را فراموش می‌کند، فراموش می‌کند که بدن دارد، بدنی
ضعیف و ناتوان که، در مقابل عالم و زمان کوچک و ناچیز و آسیب پذیر است،
فراموش می‌کند که همیشگی نیست، و چند صباحی بیشتر نمی پاید، فراموش می‌کند
که جسم مادی او نمی تواند با روح او هم پرواز شود، لذا این انسان احساس
ابدیت و مطلقیت و غرور و قدرت می‌کند، سرمست پیروزی و اوج آمال و آرزوهای
دور و دراز خود، بی خبر از حقیقت تلخ و واقعیتهای عینی وجود، به پیش
می‌تازد و از هیچ ظلم وستم رو گردان نمی شود. اما درد آدمی را به خود
می‌آورد، حقیقت وجود او را به آدمی می‌فهماند و ضعف و زوال و ذلت خود را
درک می‌کند و دست از غرور کبریایی برمی‌دارد، و معنی خودخواهی و مصلحت طلبی
و غرور را می‌فهمد و آن را توجه نمی کند.
خدایا تو را شکر میکنم
که با فقر آشنایم کردی تا رنج گرسنگان را بفهمم و فشار درونی نیازمندان را
درک کنم. خدایا هدایتم کن زیرا می‌دانم که گمراهی چه بلای خطرناکی است.
خدایا هدایتم کن که ظلم نکنم زیرا می‌دانم ظلم چه گناه نابخشودنی است.
خدایا ارشادم کن که بی انصافی نکنم زیرا کسی که انصاف ندارد، شرف ندارد.
خدایا
راهنمایم باش تا حق کسی را ضایع نکنم که بی احترامی به یک انسان همانا
کیفر خدای بزرگ است. خدایا مرا از بلای غرور وخودخواهی نجات ده تا حقایق
وجود را ببینم و جمال زیبای تو را مشاهده کنم. خدایا پستی دنیا و ناپایداری
روزگار را همیشه در نظرم جلوه گر ساز تا فریب زرق و برق عالم خاکی مرا از
یاد تو دور نکند. خدایا من کوچکم، ضعیفم، ناچیزم، پر کاهی در مقابل
طوفان‌ها هستم. به من دیده عبرت بین ده تا ناچیزی خود را ببینم و عظمت و
جلال ترا براستی بفهمم و بدرستی تسبیح کنم.
ای
حیات با تو وداع میکنم با همه زیبایی‌هایت، با همه مظاهر جلال و جبروت،
با همه کوه‌ها و آسمان‌ها و دریاها و صحراها، با همه وجود وداع میکنم. با
قلبی سوزان و غم آلود به سوی خدای خود می‌روم و از همه چیز چشم می‌پوشم. ای
پاهای من، می‌دانم شما چابکید، می‌دانم که در همه مسابقه‌ها گوی سبقت از
رقیبان ربوده اید، می‌دانم فداکارید، می‌دانم که به فرمان من مشتاقانه به
سوی شهادت صاعقه وار به حرکت در می‌آیید، اما من آرزویی بزرگتر دارم، من
می‌خواهم که شما به بلندی طبع بلندم، به حرکت در آیید، به قدرت اراده
آهنینم محکم باشید، به سرعت تصمیمات و طرح‌هایم سریع باشید. این پیکر کوچک
ولی سنگین از آرزوها و نقشه‌ها وامیدها و مسئولیت‌ها را به سرعت مطلوب به
هر نقطه دلخواه برسانید.
شما
سال‌های دراز به من خدمت کرده اید، از شما می‌خواهم که در این آخرین لحظه
نیز وظیفه ی خود را به بهترین وجه ادا کنید. ای پاهای من سریع و توانا
باشید، ای دست‌های من قوی و دقیق باشید، ای چشمان من تیزبین و هشیار باشید،
ای قلب من، این لحظات آخرین را تحمل کن، ای نفس، مرا ضعیف وذلیل مگذار،
چند لحظه بیشتر با قدرت و اراده صبور و توانا باش. به شما قول می‌دهم که
چند لحظه دیگر همه شما در استراحتی عمیق و ابدی آرامش خود را برای همیشه
بیابید و تلافی این عمر خسته کننده و این لحظات سخت و سنگین را دریافت
کنید. چند لحظه دیگر به آرامش خواهید رسید؛ آرامشی ابدی. دیگر شما را زحمت
نخواهم داد. دیگر شب و روز استثمارتان نخواهم کرد. دیگر فشار عالم و شکنجه
روزگار را بر شما تحمیل نخواهم کرد. دیگر به شما بی خوابی نخواهم داد و شما
دیگر از خستگی فریاد نخواهید کرد. از درد و شکنجه ضجه نخواهید زد. از
گرسنگی و گرما و سرما شکوه نخواهید کرد. و برای همیشه در بستر نرم خاک،
آرام و آسوده خواهید بود. اما این لحظات حساس، لحظات وداع با زندگی و عالم،
لحظات لقای پروردگار، لحظات رقص من در برابر مرگ باید زیبا باشد.
خدایا!
وجودم اشک شده، همه وجودم از اشک می‌جوشد، می‌لرزد، می‌سوزد و خاکستر
می‌شود. اشک شده ام و دیگر هیچ، به من اجازه بده تا در جوارت قربانی شوم و
بر خاک ریخته شوم و از وجود اشکم غنچه ای بشکفد که نسیم عشق و عرفان و
فداکاری از آن سرچشمه بگیرد.
خدایا تو را شکر میکنم که باب شهادت
را به روی بندگان خالصت گشوده ای تا هنگامی که همه راه‌ها بسته است و هیچ
راهی جز ذلت و خفت و نکبت باقی نمانده است، می‌توان دست به این باب شهادت
زد و پیروزمند و پر افتخار به وصل خدایی رسید."
